Spadek gorliwości...

Gość

Cóż... Kiedyś byłem bardzo gorliwy, mężny w wierze... Wtedy starałem się często chodzić do kościoła, choć nie zawsze miałem sposobność... Dziś chodzę prawie codziennie... Ale coś jest nie tak... Liturgia już mnie tak nie porusza [do łez...] jak rok temu... Wszystko stało się dla mnie bardziej oczywiste, spowszechniało... Dalej rozwijam się duchowo, modlę... Ale gdzieś zagubiłem ten płomień gorliwości...

Zamiast miłości, często czuję niechęć do ludzi, co nie oznacza, że chcę tej niechęci ulegać... Kiedyś świadczyłem o wierze (aż do pewnej przesady) - dziś często boję się mówić o Bogu, wierze, religii...

Ech, i co wymyśliłem... Modlitwa i natychmiastowe odrzucanie słabości i złych skłonności...
Co Wy sądzicie?

Gość

ja sądzę, że jeśli chcesz się rozwijać, to to się dzieje. nieposądzam cię o jakąś dwulicowość. Wydaje mi się trochę, że przesadzasz, bo nie zawsze wszystko musi nas do łez wzruszać.
np. kiedy sie rodzi dziecko to matka rozczula się nad nim, że szczęścia płacze i taka dalej, a po kilku dniach ma go dosyć co nie oznacza, że go nie kocha...

Gość

Może właśnie w jakis sposób Twoja wiara dojrzewa?
Niechęć do ludzi - może to próba, i ważne jest to, że Ty walczysz!
Łzy w czasie Mszy - hm, czy Jezus nie powiedział do niewiast aby nie płakały? Msza Święta jest ucztą miłości i radości. Gdyby Chrystus nie zmartwychwstał to wtedy byłaby to bardzo smutne... Wesoly

Gość

Te łzy były łzami radości i uniesienia... Mruga

Chyba macie rację...
Moja wiara już trochę ,,okrzepła"; bo jest stosunkowo świeża! Nawróciłem się przed trzema laty...[/i]

Madam Jamar

a ja mam takie pytanie do Ciebie. odpowiedz, prosze, jeżeli nie jest ono zbyt osobiste:) jak to sie stało ze się nawróciłes? pod kogo/czego wpływem? i co to znaczy ze ,,sie nawrociłes" - wcześniej w nic nie wierzyłes nigdy, przestałes ets.??

Gość

"Liturgia już mnie tak nie porusza [do łez...] jak rok temu... "
To znak, że Twoja wiara jeszcze bardziej dojrzewa Wesoly

.
Myślę, że Boga nie można cały czas "traktować" z zachwytem jak dziecko. Trzeba Go choć w części pojąć, zrozumieć. Z roku na rok coraz doroślej dojrzewa w nas wiara - no, przynajmniej w większości- przeżywamy treści Liturgii.. może coraz mniej na zewnątrz a bardziej w sercu? Trudno określić..
Mówisz, że czujesz niechęć do ludzi i że boisz się mówić otwarcie o Bogu.. Niechęć.. może to być spowodowane złym "pierwszym" wrażeniem, jakie na Tobie wywrzą może bezczelnym zachowaniem ludzi a może po prostu Twoim złym dniem.. Najważniejsze że nie chcesz jej ulegać. Jeśli chodzi o otwartym mówieniu na tematy religijne to myślę że w zasadzie duża część społ. ma z tym problem.
Powiem po mojemu: jeden taki sobie wymyślił że Kościół jest "be" i że zupełnie "obciachowo" gadać o tym i ludzie się go posłuchali no i stworzył się taki a nie inny pogląd. Teraz ta "bariera" zatrzymuje tych, którzy chcą rozmawiać ale czują swego rodzaju "dyskomfort".

Gość

Tak, zgadzam się Aniu, dzięki. Wesoly

Madam Jamar

no przepraszam że musiało Ci się zrobić niedobrze przez mnie Jezyk

ale pytałam bo bliska mi osoba stała się ateistą. kiedyś wierzyla a dziś już nie. i zastanawiam się co moge zrobić żeby ją do Boga znów przyprowadzić. i z tego co widze to początki macie identyczne Jezyk

obaj byliście kiedyś bardzo religijni - mój przyjaciel był ministrantem a potem lektorem i nawet kantorem. a teraz mówi ze nie wierzy.

Paweł

Obawiam się, że Ty Madam możesz się tylko pomodlić. Bo wszelkie argumenty dla takiego człowieka najczęsciej nic nie znaczą. I w więkdzości przypadków otoczenie nie ma na niego żadnego wpływu co do jego wiary.

Wydaje mi się, że jego musi coś wstrząsnąć, ktoś musi nim jakby potrząsnąć, to musi być jego własne zrozumienie i uświadomienie sobie co robi.

Madam Jamar

ale ja sie modle. no i nic. wychodze z zalożenia że modlitwa bardzo pomaga, czasem jest wrecz niezbędna, ale jak ktoś będzie siedział, modlił się i czekał na coś to nie wiele sie zdarzy. sądze ze potrzebna jest własna inicjatywa, działanie, a modlitwa bardzo pomaga w powodzeniu tego działania.

ale masz racje Pawle - argumenty nie docierają. ciagle słysze jeden cytat: ,,religia to opium dla mas"

Gość

Nie musisz przepraszać Madam... To ja przepraszam za brak cierpliwości... Mruga

Wczoraj w ogóle dzień wspomnień miałem, więc chętnie się podzieliłem swoją historą, która (łącznie z opisami rozwoju duchowości) byłaby baaardzo długa. Wesoly

Ale dosyć zwięźle ją przedstawiłem. Mruga

Oczywiście - za tą osobę przede wszystkim modlitwa... Bo ja też absolutnie nic nie robiłem! Bóg sam do mnie wyszedł i dotknął swoją miłością! Poza tym - przykład własnego życia... Kiedy żyjesz naprawdę dobrze i poważnie podchodzisz do religii - to daje do myślenia...
Poza tym - może nie argumenty, bo to rzadko kiedy coś daje... Ale... Postaraj się znaleźć słabe strony tej osoby (np. zamknięcie na ludzi, świat) i pomęcz ją trochę! Mruga

Wejdź jej na ambicję i dumę... Jeżeli dana osoba jest ambitna będzie dążyć do rozwoju i wreszcie zrozumie, że sama - bez Boga - jest bezsilna! Nie chodzi tu o jakieś gnębienie, ale szczere przyjacielskie rady. Wesoly

Podobnie było z moim rozwojem po nawróceniu! Wesoly

Madam Jamar

wchodziłam na ambicje już Jezyk

już na to jakiś czas temu wpadłam. ale albo to wyjątkowo cięzki przypadek, albo źle to robiłam

Gość

No, cóż... Ludzie są różni...
Moja przyjaciółka mówiła, że ja akurat dosyć szybko podjąłem pracę nad sobą... Mruga

Ale wiem jak trudno to przychodzi!

No i warto współdziałać z Duchem Świętym przy tym ,,najeżdżaniu"... Pomodlić się do Niego i szukać w modlitwie odpowiedzi jak działać...

Módl się i wierz! Wesoly

Będzie dobrze. Wesoly